(verb) : immiscĕo (inm-), scŭi, xtum, or stum, 2 (archaic
* Inf. pres. pass. immiscerier, Verg. G. 1, 454) in-misceo, to mix in, intermix, intermingle, blend (not freq. till after the Aug. per.; not in Cic. or Caes.).
* Lit.: semina farinae,Col. 11, 3, 5; 12, 20, 3; 12, 38, 6 sq.: vos meorum militum corpori immiscui,Curt. 10, 3, 10: elephanti per modica intervalla agmini immixti,id. 8, 12, 7: manus manibus,Verg. A. 5, 429: summis ima,Ov. M. 7, 278: sin maculae incipient rutilo immiscerier igni,Verg. G. 1, 454: immixta corporibus semina,Lucr. 3, 393; cf. id. 1, 877: immixtus castris hostium,Vell. 1, 2, 1: mediis se immiscuit armis,Verg. A. 11, 815; cf.: feminas metus turbae virorum immiscuerat,Liv. 22, 60, 2: se nubi atrae,Verg. A. 10, 662.
* Transf., to cling to: vestis immiscet cutem,Sen. Herc. Oet. 829.
* Trop.
* In gen.: caelestibus immisceri,Sen. ad Helv. 1, 8: si virtuti se voluptas immiscuisset,id. Vit. Beat. 7, 2; id. Ep. 87, 27: vera falsis,id. ib. 90, 29: sic enim vitia virtutibus inmixta sunt,id. ib. 114, 12: non fugienda petendis Immiscere,Hor. S. 1, 2, 76: quibus necessitudinibus immiscere te mihi parem,Tac. A. 4, 40 fin.: immixtaque vota timori,Ov. H. 6, 73: nec parvis periculis immixtus,Tac. H. 4, 85.
* Esp.
* To mingle, associate, connect one thing with another: sortem fortunae regnique sui cum rebus Romanis,Liv. 45, 14, 3 (dub. Weissenb. ex conj. miscuisset).
* Se immiscere (immisceri) alicui rei, to take part in, concern one's self with, meddle with: fero et contionibus et comitiis se immiscere,Liv. 34, 2, 1; cf.: ne adfinitatibus, ne propinquitatibus immisceamur,id. 4, 4, 6: ne Philippus rebus Graeciae immisceretur,id. 27, 30, 5: cum se immiscuissent colloquiis montanorum,Liv. 21, 32, 10: Fidenati bello se jam ante immiscuerant,id. 5, 8, 6: se negotiis alienis,Dig. 3, 5, 3 fin.: se bonis hereditariis,Gai. Inst. 2, 163.

s. TLL