Lewis Short
(adjective) : immĕrens (inm-), entis (in tmesi:
* Inque merentes,Lucr. 2, 1104), inmereo, undeserving, not meriting, innocent (poet. and in post-Aug. prose; cf. indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10: quaedam immerentia,innocent, harmless things,Val. Max. 9, 12, 8: inscitum efferre injuriam tibi immerenti,Ter. Hec. 5, 1, 14.—Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing: male mereri de inmerenti inscitiast,Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter (inm-), undeservedly: a Philippo rege temulento immerenter damnata,Val. Max. 6, 2, ext. 1.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary