Lewis Short
(adverb) : hūmānĭtus, humanus, like divinitus from divinus
* Humanly, after the manner of men.
* In gen. (very rare but class.): ferre humana humanitus, Afran. ap. Non. 514, 20 (Com. Fragm. v. 290 Rib.); so, quicquam facere, Turp. ib. (Com. Fragm. v. 165 Rib.): si quid me (i. e. mihi) fuerit humanitus, Enn. ap. Fest. p. 161 Müll. (Ann. v. 128 Vahl.): si quid mihi humanitus accidisset,i. e. should I die,Cic. Phil. 1, 4, 10; and: si quid ei humanitus attigisset,App. Mag. 337: ursi coëunt humanitus strati,Plin. 10, 63, 83, § 174.
* In partic., for the usual humane and humaniter, humanely, kindly, tenderly: tractare,Ter. Heaut. 1, 1, 47.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary