hortātor (noun M) : id.
* An inciter, encourager, exhorter (class.; cf.: monitor, impulsor, admonitor): cum ejus studii tibi et hortator et magister esset domi,Cic. de Or. 1, 55, 234: studiorum,Quint. 10, 3, 23: scelerum,Verg. A. 6, 529; Ov. M. 13, 45: isto hortatore, auctore, intercessore,Cic. Rosc. Am. 38, 110: hortatore non egetis,id. Phil. 11, 2, 3: hortatore bono, Enn. ap. Fest. p. 363 Müll. (Ann. v. 471 Vahl.): quasi in mari Solet hortator remiges hortarier,Plaut. Merc. 4, 2, 5; cf.: requiemque modumque Voce dabat remis, animorum hortator Epopeus,Ov. M. 3, 619.

s. TLL