Lewis Short
(adjective) : hŏnōrĭfĭcus, a, um, honor + facio
* That does honor, honorable (class.): numquam ab eo mentio de me nisi honorifica,Cic. Phil. 2, 15, 39: cum tu a me rebus amplissimis atque honorificentissimis ornatus esses,id. Fam. 5, 2, 1: orationem meam in te honorificam fuisse,id. ib. § 3: honorificentissima verba,id. Phil. 14, 11, 29: seria partitur (Domitius Marsus) in tria genera, honorificum, contumeliosum, medium,Quint. 6, 3, 108; cf. id. ib. § 6: si quid honorificum pagina blanda sonat,Mart. 10, 45, 2: P. Clodius in senatu sub honorificentissimo ministerii titulo M. Catonem a re publica relegavit,Vell. 2, 45, 4.— Comp.: honorificentius est,Nep. Eum. 1, 5.—Adv.: hŏnōrĭfĭcē, honorably, with honor or respect, honorably: aliquid de aliquo honorifice praedicare,Cic. Phil. 11, 13, 33: respondere alicui,id. ib. 7, 8, 23: consurgitur,Cic. Verr. 2, 4, 62, § 138: promittere (with large),Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44: iratus, quod ... nihil in se honorifice neque publice neque privatum factum esset,that no honors had been shown him,Liv. 42, 1, 7.—Comp.: ut nemini sit triumphus honorificentius quam mihi salus restitutioque perscripta,Cic. Pis. 15, 35: nec liberalius nec honorificentius se potuisse tractari,id. Fam. 13, 27, 2.—Sup.: aliquem honorificentissime appellare,id. ib. 6, 6, 10: litterae tuae cum amantissime tum honorificentissime scriptae,id. Att. 14, 13, B, 2.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary