LAT

Lewis Short

(verb) : hĭĕmo, āvi, ātum, 1, and
* A. [hiems].
* Neutr.
* Of persons, to pass the winter, to winter; of soldiers, to keep in winter-quarters: ubi piratae quotannis hiemare soleant,Cic. Verr. 2, 4, 47, § 104: naviget ac mediis hiemet mercator in undis,Hor. Ep. 1, 16, 71: assidue in Urbe,Suet. Aug. 72: tres (legiones), quae circum Aquileiam hiemabant, ex hibernis educit,Caes. B. G. 1, 10, 3: legionem hiemandi causa collocaret,id. ib. 3, 1: cupio scire quid agas et ubi sis hiematurus,Cic. Fam. 7, 9, 1: facies me certiorem, quomodo hiemaris,id. Att. 6, 1 fin.
* Act., to congeal, freeze, turn to ice (post-Aug.): decoquunt alii aquas, mox et illas hiemant,Plin. 19, 4, 19, § 55 (for which: decoquere aquam vitroque demissam in nives refrigerare,id. 31, 3, 23, § 40): hiemato lacu,id. 9, 22, 38, § 75.
* Impers., hiemat, it is winter weather, wintry, cold, frosty (post-Aug.): decimo sexto Cal. Febr. Cancer desinit occidere: hiemat,Col. 11, 2, 4: vehementer hiemat,id. ib. 20: hiemat cum frigore et gelicidiis,id. ib. 78; Plin. 18, 35, 79, § 348.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory