hĕbesco, ĕre
* V. inch. n. [hebeo], to grow blunt, dull, dim, or faint (rare but class.).
* Lit.: acumina (gladiorum) densis ictibus hebescebant,Amm. 16, 12, 54: hebescunt sensus, membra torpent,Plin. 7, 50, 51, § 168: hebescebant (oculi),Suet. Tib. 68: berylli hebescunt,Plin. 37, 5, 20, § 76: hebescere sidera,Tac. A. 1, 30: hebescere dextras,Sil. 8, 19.
* Trop.: sic mentis acies se ipsam intuens nonnumquam hebescit,Cic. Tusc. 1, 30, 73; cf.: nos vicesimum jam diem patimur hebescere aciem horum auctoritatis,id. Cat. 1, 2, 4: nosmetipsos hebescere et languere nolumus,id. Ac. 2, 2, 6; cf.: illi per fastidium et contumaciam hebescunt,Tac. H. 2, 77: hebescere virtus, paupertas probro haberi coepit,Sall. C. 12, 1.

s. TLL