Lewis Short
hālĭtus | alitus (noun M) : (), , id.
* Breath, exhalation, steam, vapor.
* Lit. (poet. and in post-Aug. prose): Nemeaeus leo Frendens efflavit graviter extremum halitum, his last breath, * Cic. poët. Tusc. 2, 9, 22: aegris faucibus exsuperat gravis halitus,Pers. 3, 88: quae (i. e. nebulae aestusque) velut halitus sursum feruntur,Lucr. 6, 478: a pulmone halitus graveolentia,i. e. stinking breath,Plin. 28, 12, 53, § 194; so, oris,id. 21, 20, 83, § 142; 28, 4, 14, § 56; cf.: artificis halitus oris,Juv. 10, 238: postero die ex ore (ebriorum) halitus cadi,fumes of wine,Plin. 14, 22, 28, § 142: plumbi fornacium halitus noxius et pestilens,exhalation, fumes,id. 34, 18, 50, § 167: carbonum, Prud. στεφ. 5, 219: terrae,Plin. 11, 12, 12, § 31; Quint. 7, 9, 8: salis,Plin. 17, 4, 2, § 24: Averni,Val. Fl. 4, 494: solis,i. e. heat,Col. 2, 5, 2.
* Transf., the spirit, soul, Prud. Cath. 10, 11.
* Wind: frigidus,Claud. Rutil. 1, 105.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary