haesĭto, āvi, ātum, 1
* V. freq. n. [haereo], to stick fast, remain fixed in a place.
* Lit. (rare; not in Cic.): ut, si eam paludem Romani perrumpere conarentur, haesitantes premerent ex loco superiore,Caes. B. G. 7, 19, 2: ita in vadis haesitantis frumenti acervos sedisse illitos limo,Liv. 2, 5, 3; Lucr. 6, 334; 5, 697.
* Prov.: haesitare in eodem luto,i. e. to be exposed to the same danger,Ter. Phorm. 5, 2, 15.
* Trop. (opp. firmness), to be uncertain, hesitating. *
* In speech: linguā haesitantes,hesitating, stammering,Cic. de Or. 1, 25, 115.
* In mind, to be uncertain, undecided, to be at a loss, to hesitate (so most freq.; cf.: cunctor, moror, tardo): dubitant, haesitant, revocant se interdum,Cic. Ac. 2, 17, 52: cum haesitaret, cum teneretur, quaesivi, etc.,id. Cat. 2, 6, 13: in novis rebus haesitare,id. Ac. 2, 5, 15; cf.: Carbo ignarus legum, haesitans in majorum institutis,not well versed in,id. de Or. 1, 10, 40: num in eo, qui sint hi testes, haesitatis? id. Fragm. Or. p. Corn. 2, p. 453 Orell.: haesitavit ob eam causam, quod nesciret,id. de Or. 1, 51, 220; id. Fin. 2, 6, 18: itaque non haesitans respondebo,id. Ac. 1, 2, 4: ubi ad pecuniae mentionem ventum erat, haesitabat,Liv. 44, 25, 9: ut deliberare, non haesitare videamur,Quint. 10, 7, 22.—Impers. pass.: de mutando rei publicae statu haesitatum erat,Suet. Claud. 11.

s. TLL