hăbĭtātor (noun M) : habito
* A dweller in a house, tenant, occupant: tuam (domum) in Carinis mundi habitatores Lamiae conduxerunt,Cic. Q. Fr. 2, 3, 7: inesse aliquem habitatorem in hac caelesti ac divina domo,id. ib. 2, 35, 90: tumultu habitatorum,Liv. 21, 62, 3 al.: testa in illa vidit habitatorem magnum,Juv. 14, 311; Sen. Ep. 45, 10; Plin. Pan. 50, 3.
* Transf., an inhabitant of a country, etc.: incolae atque habitatores,Cic. N. D. 2, 56, 140: civitas habitatoribus vacua,Amm. 24, 2, 3: habitatores pagorum,id. 23, 6, 44: oppidi,id. 31, 5, 5; 22, 8, 35: lunae,Macr. Somn. Scip. 1, 11, 7.

s. TLL