hăbĭtātĭo (noun F) : id.
* A dwelling, inhabiting: ad habitationem praebere mansionem,Pall. 1, 9, 1: aquarum, Firm. Math. 2, 10 init.
* Transf., a dwelling, habitation.
* Lit. (class.; cf.: domus, domicilium, sedes, mansio, tectum): scelestae haec aedes, impiast habitatio,Plaut. Most. 2, 2, 73; cf. id. ib. 67: ut nobis haec habitatio Bona, fausta ... eveniat,id. Trin. 1, 2, 2: peto a te, ut ei de habitatione accommodes, Cic. Fam. 13, 2: sumptus habitationis,id. Cael. 7, 17; Cato, R. R. 128; Col. 1, 6, 6: alicui gratuitam habitationem praestare,Gai. Inst. 4, 153; in plur.: mercedes habitationum annuae,house-rent,Caes. B. C. 3, 21, 1.
* Rent for a dwelling, house-rent: annuam habitationem Romae usque ad bina milia nummum remisit,Suet. Caes. 38.

s. TLL