guttur (noun N.m) : n. (ante-class.; also m. in
* Acc. sing. gutturem, Plaut. Mil. 3, 2, 22; id. Aul. 2, 4, 25; Nov. Com. Fragm. v. 118 Rib.), the gullet, throat (cf.: faux, gula, jugulum): da meo gutturi gaudium,Plaut. Curc. 1, 2, 10; 49: venter gutturque resident ferias,id. Capt. 3, 1, 8: guttur homini tantum et suibus intumescit,Plin. 11, 37, 68, § 179: quis tumidum guttur miratur in Alpibus?Juv. 13, 162: (tamquam si in Alpibus gutturosos homines admireris, ubi tales sunt plurimi scilicet: nam lata et inflata colla habent, Vet. Schol. ad h. 1.): haud modicos tremulo fundens e gutture cantus, Cic. poët. Div. 1, 8, 14: liquidum tenui gutture cantat avis. Ov. Am. 1, 13, 8: parentis olim si quis impia manu Senile guttur fregerit,Hor. Epod. 3, 1.—In plur.: fodere guttura cultro,Ov. M. 7, 314: laqueo ligare guttura,id. ib. 6, 135.—Hence
* Transf., gluttony: memorabile magni Gutturis exemplum,Juv. 2, 114.—Comically: inferior, i. e. anus,Plaut. Aul. 2, 4, 25.

s. TLL