Lewis Short
(adjective) : glădĭātōrĭus, a, um, gladiator
* Of or belonging to gladiators, gladiatorial.
* Adj.: ludus,Cic. Cat. 2, 5, 9: certamen,id. de Or. 2, 78, 317: familia, a band or troop of gladiators, id. Sest. 64, 134; Caes. B. C. 3, 21, 4; Sall. C. 30, 7: munus,Suet. Caes. 10; 39; id. Tib. 7; 37; 40; id. Calig. 18; 26 et saep.: consessus,spectators assembled at gladiatorial shows,Cic. Sest. 58, 124; cf. locus,a place for witnessing the same,id. Mur. 35, 73: gladiatoria corporis firmitas,id. Phil. 2, 25, 63: animus,i. e. desperate,Ter. Phorm. 5, 7, 71: ad munus gladiatorium edendum,Liv. 28, 21, 1: spectaculum,id. ib. § 2; Tac. A. 14, 17: Venus, i. e. clinopale, concubitus,App. M. 2, p. 121.
* Subst.: glădĭātōrĭum, ii, n. (sc. praemium, auctoramentum), the hire or pay of gladiators, for which freemen engaged as gladiators in the public games: gladiatorio accepto decem talentis,Liv. 44, 31 fin.— Adv.: glădĭātōrĭe, in the manner of a gladiator: quae gladiatorie, quae lenonice faceret,Lampr. Comm. 15, § 4.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary