Lewis Short
(adjective) : fŭrĭbundus, a, um, furo
* Raging, mad, furious (rare but class.; syn. v. furialis).
* In gen.: homo ac perditus (Clodius),Cic. Sest. 7, 15: impetus,id. Phil. 13, 9: tum ille (Catilina) furibundus: Quoniam, etc.,Sall. C. 31 fin.: taurus,Ov. M. 13, 871: ignibus et ventis furibundus fluctuet aër,Lucr. 6, 367: cum semel accepit solem furibundus (Leo) acutum,Hor. Ep. 1, 10, 17: latronis impetus crudeles ac furibundos retardare,Cic. Phil. 13, 9, 19: silentia,Stat. Th. 10, 896.—*
* Esp., filled with prophetic inspiration, inspired: hariolorum et vatum furibundae praedictiones (shortly before: furente modo and furor),Cic. Div. 1, 2, 4.—* Adv.: fŭrĭbunde, furiously: omnes furibunde concutiens,Hier. in Jesai. 5, 14, 5.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary