LAT

Lewis Short

fulgur (noun N) : (also in the nom. FVLGVS, acc. to Fest. s. v. fulgere, p. 92
* Fin. Müll. N. cr.), , n. fulgeo, flashing lightning, lightning.
* Prop. (=splendor fulminis, opp. fulmen, a thunderbolt): fulgur, ignis qui coruscat fulmine,Non. 5, 33: eodem modo fit fulgur, quod tantum splendet, et fulmen, quod incendit ... fulmen est fulgur intentum,Sen. Q. N. 2, 57, 3: nimbi immixtaque fulgura ventis,Ov. M. 3, 300: credas et rapidum Aetnaeo fulgur ab igne jaci,id. F. 1, 574: passim fremitus et fulgura fiunt,Lucr. 6, 270: CAELI FVLGVRA REGIONIBVS RATIS TEMPERANTO,Cic. Leg. 2, 8, 21: de fulgurum vi dubitare,id. Div. 1, 10, 16; cf.: fulgura interpretantes,id. ib. 1, 6, 12; cf. also: consultus de fulgure haruspex,Suet. Dom. 16; Tac. A. 15, 47 al.: tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat,Suet. Aug. 90; cf. id. Calig. 51: qui ad omnia fulgura pallent,Juv. 13, 223: tonitruque et fulgure terruit orbem,Ov. M. 14, 817: dium fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani,Fest. p. 75 Müll.; cf.: provorsum fulgur appellatur, quod ignoratur noctu an interdiu sit factum,Fest. p. 229 Müll. N. cr.
* Transf.
* For fulmen, a lightning-flash that descends and strikes, a thunder-bolt (not in class. prose): feriunt summos fulgura montes,Hor. C. 2, 10, 12; Lucr. 6, 391: caelo ceciderunt plura sereno fulgura,Verg. G. 1, 488.
* In partic., in relig. lang.: condere fulgur, to bury a thing struck by lightning: aliquis senior, qui publica fulgura condit,Juv. 6, 586: ‡ fulgur conditum,Inscr. Orell. 2482; cf. Luc. 1, 606.
* For fulgor, brightness, splendor (poet. and very rare): solis,Lucr. 2, 164; so, flammaï,id. 1, 725; cf.: nictantia flammae,id. 6, 182: clarae coruscis Fulguribus tedae,id. 5, 297: galeae,Claud. Cons. Hon. 3, 31.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory