LAT

Lewis Short

(verb) : frustror, ātus, 1
* V. dep.; also: fru-stro, āre, 1, frustra, to deceive, disappoint, trick, frustrate (syn.: decipio, deludo, fraudo, fallo, etc.).
* Lit. (class.).
* In the dep. form: nescio quis praestigiator hanc frustratur mulierem,Plaut. Am. 2, 2, 200: aut certare cum aliis pugnaciter aut frustrari cum alios, tum etiam me ipsum velim,Cic. Ac. 2, 20, 65: ne frustretur ipse se,Ter. Eun. prol. 14: se ipsum,Nep. Hann. 2, 6: o bone, ne te Frustrere; insanis et tu,Hor. S. 2, 3, 32: Tarquinios spe auxilii,Liv. 2, 15, 5: Cloelia frustrata custodes,id. 2, 13, 6: saepe jam me spes frustrata est,Ter. And. 2, 2, 37; Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14, 1; cf.: sat adhuc tua nos frustrata est fides,Ter. Ad. 4, 4, 11: exspectationem frustrari et differre,Plin. Ep. 2, 10, 2: improbas spes hominum,id. ib. 8, 18, 3: spem mercantium (opp. explere),Suet. Aug. 75: frustratus vincula,i. e. escaped from them,Sol. 1.— Poet.: o numquam frustrata vocatus hasta meos,hast never deceived me invoking thee,Verg. A. 12, 95; cf. Stat. S. 1, 2, 62: inceptus clamor frustratur hiantes, deceives, i. e. dies away from their lips, Verg. A. 6, 493.— Absol.: Cocceius vide ne frustretur,Cic. Att. 12, 18, 3; Lucr. 4, 571.
* Transf., to make vain, of no effect, or useless (post-Aug. and very rare): imprudenter facta opera frustrantur impensas,Col. 1, 1, 2; cf. laborem, id. praef. § 22: in se implicati arborum rami lento vimine frustrabantur ictus,Curt. 6, 5, 8.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory