(adj.adv.) : fortŭītus (i long, Hor. C. 2, 15, 17; Phaedr. 2, 4, 4; Aus. Sept. Sap. de Solon. 3; short, Petr. Poët. Sat. 135; Juv. 13, 225; Manil. 1, 182), a, um, adj. forte; analog. with gratuitus
* That takes place by chance or accident, casual, accidental, fortuitous (rare but class.): concursio rerum fortuitarum,Cic. Top. 19, 73; cf.: concursus atomorum,id. N. D. 1, 24, 66: concursu quodam fortuito,id. ib. 1, 24, 66: cespes,Hor. C. 2, 15, 17: lutum,Petr. 135: contubernium,Phaedr. 2, 4, 4: subita et fortuita oratio,Cic. de Or. 1, 33, 150: bonum,id. N. D. 3, 36, 87: praesensiones non fortuitae (shortly before: non id fortuito accidisse),id. Div. 2, 53, 109; cf. id. ib. 2, 7, 19: clamores,Quint. 10, 3, 30: pugna,id. 6, 5, 10: sermo,id. 10, 7. 13: nihil esse inordinatum atque fortuitum,id. 1, 10, 46.—In neutr. absol.: etiam illa fortuita aderant omnia,Quint. 6 praef. § 11; 6, 1, 5: fortuitorum laus brevior,id. 3, 7, 12: nihil tam capax fortuitorum quam mare,Tac. A. 14, 3; 15, 48.—Hence, adv.: fortŭīto (post-class. access. form fortŭītu, Lact. 1, 2; Vulg. Num. 35, 22. Also found in some MSS. and edd. in Plaut. Aul. 2, 1, 41; cf. Madv. ad Cic. Fin. 5, 11, 33; Hand, Turs. II. 743; but Ellendt defends it, ad Cic. de Or. 1, 24, 111), by chance, accidentally, fortuitously, casually (very freq.; syn.: casu, forte, temere): ut mihi ne in deum quidem cadere videatur, ut sciat, quid casu et fortuito futurum sit,Cic. Div. 2, 7, 18: non enim temere nec fortuito sati et creati sumus,id. Tusc. 1, 49, 118: temere ac fortuito,id. Or. 55, 186; id. Off. 1, 29, 103; Liv. 2, 28, 1; reversing the order: partitio non est fortuito nec temere facta,Cic. Sull. 4; 13: non fortuito sed consilio,id. Rep. 2, 16 fin.: non fortuito aut sine consilio,Caes. B. G. 7, 20, 1: donata consulto, non fortuito nata, Cic. Leg. 1, 8, 25: immoderate et fortuito,id. Univ. 13: sive major aliqua causa atque divinior hanc vim ingenuit: sive hoc ita fit fortuito,id. Fin. 5, 11, 33: quod verbum tibi non excidit fortuito: scriptum, meditatum, cogitatum attulisti,id. Phil. 10, 2 fin.: fortuito in sermonem incidisse,id. de Or. 1, 24, 111; cf.: fortuito aliquid concluse apteque dicere,id. Or. 53, 177.

s. TLL