LAT

Lewis Short

flātor (noun M) : id.
* A blower of a windinstrument: flator tibicen, Paul. ex Fest. p. 89 Müll.; cf.: flat, flator φυσᾷ, αὐλητής, Gloss. Lab.: flatores, tibicines a flando, Placid. p. 463; a caster of metals: triumviri monetales, aeris, argenti, auri flatores,a melter, coiner,Dig. 1, 2, 2, § 30.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory