Lewis Short
(v. a.P. a.) : fastīgo, āvi, ātum, 1, v. a.v. fastigium
* To make pointed, to sharpen to a point, to raise or bring to a point (in the verb. finit. only post-Aug., not in Cic.).
* Lit.: frumenta verno tempore fastigantur in stipulam,grow up into a straw with a sharpened point,Plin. 18, 7, 10, § 52: folia in exilitatem fastigantur,id. 24, 19, 118, § 178: (terra) spatiosa modice paulatim se ipsa fastigat,Mel. 2, 1, 5: se molliter (Africa),id. 1, 4, 1; 3, 10, 5.—In the part. perf.: scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis summissioribus ... fastigatam, sicut tecta aedificiorum sunt, testudinem faciebant,Liv. 44, 9, 6: collis in modum metae in acutum cacumen a fundo satis lato fastigatus,id. 37, 27, 7: fastigatus in mucronem,Plin. 2, 25, 22, § 89: fastigatā longitudine (margaritarum),id. 9, 35, 56, § 113.
* Transf.
* Trop., to elevate, exalt (late Lat.): qui statum celsitudinis tuae titulorum parilitate fastigat,Sid. Ep. 3, 6: quamquam diademate crinem Fastigatus eas,id. Carm. 2, 5.—Hence, fastīgātus, a, um, P. a., high, exalted (late Lat.): ad arcem fastigatissimae felicitatis evectus,Sid. Ep. 2. 4: duo fastigatissimi consulares,id. ib. 1, 9.—Adv.: fastīgāte, Caes. B. G. 4, 17, 4; id. B. C. 2, 10, 5.
* (Cf. I. B. 3.) In the later grammarians, to mark with an accent, to accent: ut fastigetur, longa brevisve fuat,Mart. Cap. 3, § 262.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary