Lewis Short
(verb) : factĭto, āvi, ātum, 1, facto
* To make or do frequently, to be wont to make or do, to practise (class.; syn.: tracto, facio, reddo).
* In gen.: stultitia'st, me illi vitio vortere. Egomet quod factitavi in adolescentia,Plaut. Ep. 3, 3, 50: verba compone et quasi coagmenta, quod ne Graeci quidem veteres factitaverunt,Cic. Brut. 17, 68; Quint. 12, 3, 4: haec apud majores nostros factitata,Cic. Off. 2, 24, 85: alterum factitatum est, alterum novum,id. Or. 42, 143: accusationem,id. Brut. 34, 130: neque eorum quicquam omittere quae artifices factitarent,Suet. Ner. 20; simulacra ex ea arbore,Plin. 13, 9, 17, § 61; cf.: capulos inde (ex gemma),id. 37, 6, 23, § 87: inducias cum aliquo,Gell. 19, 5, 10.
* In partic.
* With double acc., to make or declare a person something: quem palam heredem semper factitarat,Cic. Phil. 2, 16, 41.
* To practise a trade or profession: artem, Poëta ap. Cic. Or. 43, 147: medicinam,Quint. 7, 2, 26: coactiones argentarias,Suet. Vesp. 1: vecturas onerum corpore suo,Gell. 5, 3: delationes,Tac. H. 2, 10.
* Esp. with access. notion of vain effort or failure: nec satis apparet cur versus factitet,Hor. A. P. 470: carmina in principem,Tac. A. 6, 45 (39); 14, 48.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary