(verb) : exsŭlo or exŭlo, also arch. exsŏlo, exŏlo, āvi, ātum, 1, and
* A. [exsul].
* Neutr., to be an exile or banished person, to live in exile (class.): qui Romam in exsili um venisset, cui Romae exsulare jus esset,Cic. de Or. 1, 39, 177: ut exsulares,id. Par. 4, 2, 32 sq.: aptissimus ad exulandum locus,id. Fam. 4, 8, 2: in Volscos exsulatum abiit,Liv. 2, 35, 6: exsulans atque egens,Cic. Tusc. 3, 18, 39: apud Prusiam exsulans,id. Div. 2, 24, 52; Mart. Spect. 4, 5 et saep.: alii exolatum abierant,Plaut. Trin. 2, 4, 134; id. Ps. 4, 3, 18.
* Transf.: perii, nam domo exulo nunc: metuo fratrem, Ne intus sit,Ter. Eun. 3, 5, 62: cum omnes meo discessu exsulasse rem publicam putent,Cic. Par. 4, 2, 30: peculatus ex urbe et avaritia si exulant,Plaut. Pers. 4, 4, 7: etiam cum manent corpore, animo tamen exsulant,Cic. Rep. 2, 4, 7: quousque in regno exsulabo,be a stranger in my own country,Curt. 5, 8, 11.
* Act., to banish, exile a person (late Lat.): tunc iterum exulatur,Hyg. Fab. 26; Dict. Cretens. 4, 4 fin.