(verb) : ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, aestimo.
* = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare): satin abiit neque quod dixi flocci existumat?Plaut. Most. 1, 1, 73: dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2: magni operam,Nep. Cat. 1, 2: minoris aliquid,id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause: nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl.
* In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem.—Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
* With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.: quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21: quod ego nullo modo existimo,Cic. Tusc. 3, 11, 25: cottidianae vitae consuetudinem,pass judgment upon,Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.: M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,Cic. Caecin. 4, 10; cf.: P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,id. de Or. 2, 66, 268: qua (fama) diu princeps oratorum ... existimandus est,Quint. 11, 3, 8: popularitas signum affectati regni est existimatum,id. 5, 9, 13: assimulata sunt schemata existimanda,id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.
* With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo; merito id fieri uterque existimat,Plaut. Most. 1, 3, 147: ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19: si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,Cic. Agr. 2, 33, 89: non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,id. Fam. 15, 21, 4: ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject: fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,Cic. de Or. 2, 1, 4: disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,Caes. B. G. 6, 13 fin.: Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,Quint. 9, 2, 92 et saep.—Pass. impers.: huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.
* With a rel. or interrog.-clause: haud existimans, quanto labore partum,Ter. Ph. 1, 1, 11: nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,judge,Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.: utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,be judged, decided,Caes. B. C. 3, 102, 3: qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,Liv. 22, 59, 14: existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,Tac. H. 4, 81.
* With de: de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,Cic. Leg. 1, 2, 7: ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,id. Fam. 1, 7, 5: male de aliquo,to have a bad opinion of any one,id. Off. 2, 10, 36; cf.: tu ipse quem ad modum existimes vide,id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.—Pass. impers.: exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,Cic. Brut. 21, 82.—(ε) With in and abl.: in hostium numero existimari,to be regarded as an enemy,Cic. Verr. 1, 5, 13.—(ζ) Absol.: ut Cicero existimat,Quint. 9, 1, 29: sicut multi existimarunt,id. 8, 6, 67.—Pass. impers.: ita intellegimus vulgo existimari,Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges: si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,Cic. Brut. 24, 92.

s. TLL