exercĭtātĭo (noun F) : exercito.
* A moving, agitating, setting in motion: per aëris exercitationem (aqua) percolata tempestatibus liquescendo pervenit ad terram,Vitr. 8, 2, 1.
* Exercise, practice: corpora nostra motu atque exercitatione recalescunt,Cic. N. D. 2, 10, 26: ut exercitatione ludoque campestri tunicati uteremur,id. Cael. 5, 11; cf.: juventutis in gymnasiis,id. Rep. 4, 4: esse incredibili virtute atque exercitatione in armis,Caes. B. G. 1, 39; cf.: superiorum pugnarum,id. ib. 3, 19, 3: usu forensi atque exercitatione tiro, Cic. Div. ap. Caecil. 15, 47; cf.: juris civilis,id. de Or. 1, 57, 243: ususque dicendi,id. Cael. 22, 54: dicendi,id. Brut. 97, 331; id. Off. 1, 1, 1; Quint. 2, 12, 11; 2, 17, 12: linguae,Cic. de Or. 3, 24, 94; cf.: vir egregia exercitatione in dialecticis, id. Fin. 3, 12, 41; and, rhetoricae,id. N. D. 2, 67, 168: magnum opus est, egetque exercitatione non parva,id. Lael. 5, 17: hic exercitationem virtutis perdidit,id. Mil. 13, 35; Crotoniensibus nulla virtutis exercitatio fuit,Just. 20, 4, 1: artes exercitationesque virtutum,Cic. de Sen. 3, 9: ingenii,id. ib. 11, 38: corporalis,Vulg. 1 Tim. 4, 8 et saep.

s. TLL