Lewis Short
(verb) : ex-anclo (less accurately -antlo), āvi, ātum, 1, (an archaic word; mostly ante-class.; cf. Quint. 1, 6, 40)
* To draw or bring out as a servant.
* Lit.
* In gen.: clavum, Pac. ap. Non. 29, 2, 7.
* Trop., to go through, suffer, endure something (esp. a misfortune, grievance): clades impatibiles, Att. ap. Non. 292, 12 (Rib. Trag. Fragm. p. 147): aerumnas, labores,Lucil. ib. 14: quantis cum aerumnis illum exanclavi diem, Enn. ap. Non. p. 292, 9 (Rib. Trag. Fragm. p. 26); cf.: tot belli annos, Cic. poet. Div. 2, 30, 64 (as a translation of Hom. Il. 2, 328): o multa dictu gravia, perpessu aspera, quae corpore exanclata atque animo pertuli! id. poët. Tusc. 2, 8, 20 (translation of Soph. Trach. 1048).—In prose in Cicero (perh. only as a poet. reminiscence): Herculi quendam laborem exanclatum a Carneade, etc.,Cic. Ac. 2, 34.—Hence
* To endure to the end, exhaust: cum exanclavisset omnes labores, tum, etc.,id. Tusc. 1, 49, 118: fere exanclavimus Tyranni saevom ingenium, Att. ap. Non. 292, 10 (Rib. Trag. Fragm. p. 171 sq.).
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary