ē-vānesco, nŭi, 3 (
* Part. fut. evaniturus, Lact. 5, 4 fin.), v. inch. n., to vanish or pass away, to die away, to disappear (class.).
* Lit.
* In gen.: Bacchi cum flos evanuit (with diffugere in auras),Lucr. 3, 222: evanescere paulatim et decrescere pondus,id. 5, 536: evanescere stinguique colorem,id. 2, 828: pruna,Varr. R. R. 2, 4, 6: aquae,to evaporate,Sen. Q. N. 3, 24; cf.: vinum et salsamentum vetustate,i. e. to lose its strength, become vapid,Cic. Div. 2, 57: cornuaque extremae velut evanescere lunae,Ov. M. 2, 117 et saep.: et procul in tenuem ex oculis evanuit auram,Verg. A. 9, 658; Ov. M. 14, 432; id. F. 2, 509.
* Trop.: ne cum poëta scriptura evanesceret, to die away, sink into oblivion, Ter. Hec. prol. alt. 5; cf.: omnis eorum memoria sensim obscurata est et evanuit,Cic. de Or. 2, 23, 95: orationes,id. Brut. 27 fin.: Hortensius,id. ib. 94: sententiae Aristonis, Pyrrhonis (opp. stabilitatem habere),id. Tusc. 5, 30, 85 et saep.: postea quam extenuari spem nostram et evanescere vidi,id. Att. 3, 13: rumor,Liv. 28, 25; 44, 31: fama,id. 33, 8: ingenium,id. 2, 48: omnis vis herbarum,Ov. M. 14, 356: bella per taedia et moras (opp. valida impetu),Tac. H. 2, 32: donatio, i. e. to lose its effect (opp. valere), Dig. 24, 1, 11, § 7; cf.: actio dotis,ib. 24, 3, 21: evanescunt haec atque emoriuntur comparatione meliorum,Quint. 12, 10, 75.

s. TLL