ĕrus | hĕrus (noun M) : (less correctly
* V.infra), , m.Sanscr. root, har-; har-āmi, I seize; har-anam, hand; Gr. χείρ, χέρης; Lat. heres, hirudo; but the form erus is that of the best MSS.; cf. Ritschl, Opusc. 2, 409; Brix ad Plaut. Trin. 1, 2, 24.
* Lit., the master of a house or family, in respect to servants: erum atque servom saluere,Plaut. Trin. 2, 4, 34: iis, qui vi oppressos imperio coercent, sit sane adhibenda saevitia, ut eris in famulos, si aliter teneri non possunt, Cic. Off. 2, 7, 24; cf.: non eros nec dominos appellabant eos, quibus juste paruerunt,id. Rep. 1, 41; Plaut. Am. 1, 1, 87: me meus erus Fecit ut vigilarem,id. ib. 141: nonne erae meae nunciare, quod erus meus jussit, licet?id. ib. 296: quis erus est igitur tibi?id. ib. 206; 225: nec victoris eri tetigit captiva cubile,Verg. A. 3, 324; Plaut. Am. 2, 1, 20; cf.: O ere, quae res Nec modum habet, etc.,Hor. S. 2, 3, 265: Le. Ubinam est erus? Li. Major apud forum'st minor hic est intus, our old ... our young master, Plaut. As. 2, 2, 63; cf. id. Capt. 3, 5, 49 sq.
* Transf.
* Of men, a master, lord, owner, proprietor (poet.): agellulum hunc erique villulam hortulumque pauperis Tuor,Cat. 20, 4; cf.: propriae telluris erus,Hor. S. 2, 2, 129; and: ne perconteris, fundus meus Arvo pascat erum, an, etc.,id. Ep. 1, 16, 2: destinata Aula divitem manet erum,id. C. 2, 18, 32: O cubile ... quae tuo veniunt ero Quanta gaudia,Cat. 61, 116.
* Of the gods: nondum cum sanguine sacro Hostia caelestes pacificasset eros,Cat. 68, 76.—Of the gods, absol.: quod temere invitis suscipiatur eris,Cat. 68, 78.

s. TLL