LAT

elegantia

download
JSON

Lewis Short

ēlĕgantia (noun F) : elegans. *
* A being nice or particular; exquisiteness, fastidiousness (ante-class. and very rare): ejus elegantia meam extemplo speciem spernat,Plaut. Mil. 4, 6, 20.—Far more freq.
* Taste, propriety, refinement, grace, elegance (cf.: gustus, sapor, judicium).
* With gen.: tu eloquentiam ab elegantia doctrinae segregandam putes, Cic. de Or. 1, 2, 5: vitae,Tac. A. 14, 19: morum,id. ib. 5, 8: capilli (with venustas oris),Plin. 35, 10, 36, § 67: ac subtilitas operum,id. 16, 15, 26, § 66 et saep.: verborum Latinorum,Cic. Brut. 75, 261; cf. scriptorum,id. Fam. 4, 4; so, Latini sermonis,id. de Or. 2, 7, 28: mira sermonis,Quint. 10, 1, 114: figurarum,id. 12, 9, 6; and transf.: Socraticorum,id. 10, 1, 83; cf. Secundi,id. 12, 10, 11. —In plur.: vocum verborumque,Gell. 2, 9 fin.
* Absol.: qua munditia homines! qua elegantia!Cic. Fam. 9, 20, 2; cf. id. Sull. 28, 79; id. Leg. 3, 1: quae (agricultura) abhorret ab omni politiore elegantia,id. Fin. 3, 2; cf. Plin. 13, 9, 18, § 62; 14, 6, 8, § 71; Suet. Aug. 73: elegantia modo et munditia remanebit,Cic. Or. 23 fin.; cf. Quint. 6, 3, 20; 10, 2, 19 al.—In plur.: laudatus propter elegantias dominus,Petr. 34, 5; Gell. 1, 4; cf. id. 19, 4.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory