LAT

dissolutio

download
JSON

Lewis Short

dissŏlūtĭo (noun F) : dissolvo
* A dissolving, destroying, breaking up, dissolution (good prose).
* Lit.: navigii,Tac. A. 14, 5: naturae (mors),Cic. Leg. 1, 11; id. Fin. 5, 11, 31; cf. id. ib. 2, 31: stomachi,i. e. looseness,Plin. 20, 22, 91, § 248.
* Trop.
* In gen., an abolishing, a destruction: legum omnium,Cic. Phil. 1, 9: imperii,Tac. A. 13, 50.—Absol., ruin, Vulg. Isa. 8, 22.
* In partic.
* A reply, refutation: criminum,Cic. Clu. 1, 3; cf. Auct. Her. 1, 3, 4.
* (Acc. to dissolutus, A.) As rhet. t. t., want of connection, interruption: constructio verborum tum conjunctionibus copuletur, tum dissolutionibus relaxetur,Cic. Part. 6, 21; cf. Quint. 9, 3, 50; Auct. Her. 4, 30.
* (Acc. to dissolutus, B.) Of character, looseness, i. e. weakness, effeminacy, frivolity; dissoluteness: si humanitas appellanda est in acerbissima injuria (sc. vindicanda) remissio animi ac dissolutio,Cic. Fam. 5, 2, 9; so, judiciorum,Cic. Verr. 2, 4, 59 fin.; Treb. Pol. XXX. Tyr. 23: dissolutio et languor,Sen. Ep. 3 fin.; cf. animorum,id. Cons. Sap. 4.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory