Lewis Short
(verb) : dis-sĭlĭo, ŭi, 4, salio
* To leap or burst asunder, to fly apart.
* Lit. (poet. and in post-Aug. prose): duo de concursu corpora lata si cita dissiliant,Lucr. 1, 385; cf. id. 1, 391; 2, 87: dissiliunt ferventi saxa vapore,id. 1, 491; so, silex igni,Plin. 36, 18, 29, § 135; cf.: mucro ictu dissiluit,Verg. A. 12, 740: aera (sc. frigore),id. G. 3, 363: uva pressa pede,Ov. Tr. 4, 6, 20: haec loca vi quondam et vasta convolsa ruina Dissiluisse ferunt,Verg. A. 3, 416; Sil. 5, 616: omne solum,Ov. M. 2, 260: lamina,id. ib. 5, 173; 12, 488 al.: boves degustatā bupresti, burst open, = dirumpere, Plin. 22, 22, 36, § 78; id. 29, 4, 27, § 89: risu,Sen. Ep. 113 fin.: (vox) ubi Dissiluit semel in multas,has broken up into many,Lucr. 4, 605 (preceded by: partis in cunctas dividitur vox).
* To leap: in Jordanem,Vulg. 1 Macc. 9, 48.
* Trop.: gratia fratrum geminorum dissiluit,was dissolved,Hor. Ep. 1, 18, 42.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary