Lewis Short
disceptātĭo (noun F) : discepto
* A dispute, disputation, debate, discussion, disquisition.
* In gen. (good prose in sing. and plur.; cf. for syn.: controversia, concertatio, altercatio, contentio, jurgium, rixa, disputatio): cum quibus omnis fere nobis disceptatio contentioque est,Cic. Div. 2, 72, 150: non disceptatio modo, sed etiam altercatio,Liv. 38, 32; so absol., Cic. Off. 1, 11, 34; id. Deiot. 2, 5: rationum et firmamentorum contentio adducit in angustum disceptationem,id. Part. Or. 30, 104; Liv. 27, 5; 32, 40; Quint. 3, 11, 11; 7, 5, 2 al.: lator ipse legis, cum esset controversia nulla facti, juris tamen disceptationem esse voluit,Cic. Mil. 9, 23; so, juris,Quint. 3, 6, 82: forenses judiciorum aut deliberationum,Cic. de Or. 1, 6, 22; cf. Quint. 2, 4, 24: judicationum,id. 3, 11, 19 et saep.: verborum (opp.: directa denuntiatio belli),Liv. 21, 19: cogitationum,Vulg. Rom. 14, 1.
* Esp., a decision, judicial award, judgment (very rare): arbitrorum (coupled with publica judicia),Quint. 11, 1, 43: praetoris,Dig. 2, 15, 8, § 24.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary