(adverb) : dēsĭdĭōsus, a, um, desidia, qs. full of idleness, i. e.
* Slothful, indolent, lazy (for syn. cf.: piger, segnis, iners, deses, ignavus, socors, lentus, tardus, otiosus).
* Prop. (rare): qui in oppido sederent quam qui rura colerent, desidiosiores,Varr. R. R. 2 praef.: si comparer illi, sum desidiosissimus,Plin. Ep. 3, 5, 19; Col. 12, 1, 1: desidiosior in professione grammatica habebatur,Suet. Gramm. 8: qui nolet fieri desidiosus, amet,Ov. Am. 1, 9, 46: apis,Luc. 9, 288.
* Transf., causing idleness, making lazy: si quod facit, ab eo (nominetur) quod fit, ut cum desidiosam artem dicemus, quia desidiosos facit, Auct. Her. 4, 32, 43: habet etiam amoenitas ipsa vel sumptuosas vel desidiosas illecebras multas cupiditatum,Cic. Rep. 2, 4: delectatio,id. de Or. 3, 23, 88: inertissimum et desidiosissimum otium,id. Agr. 2, 33 fin.: desidiose puer (sc. Cupido),Ov. Am. 2, 92.—* Adv.: dēsĭdĭōsē, idly: agere aetatem,Lucr. 4, 1136.

s. TLL