dē-servĭo, īre
* V. n., to serve zealously, be devoted to, subject to (rare, but class.): valetudini tuae, dum mihi deservis, servisti non satis,Cic. Fam. 16, 18: cuivis,id. Off. 1, 30, 109: amicis,id. Sull. 9: grammatico soli deserviamus, deinde geometrae?Quint. 1, 12, 6: (Epicurei) sibi indulgentes et corpori deservientes,Cic. Leg. 1, 13, 39: studiis,Plin. Ep. 7, 7, 3: honoribus,id. Pan. 77, 6: Deo meo,Vulg. Act. 24, 14.
* Of subjects not personal: si officia, si operae, si vigiliae deserviunt amicis, praesto sunt omnibus,Cic. Sull. 9: nec unius oculis flumina, fontes, maria deserviunt, Plin. Pan. 50, 1; cf.: quoddam deserviens his (sc. oculis) ministerium,Quint. 11, 3, 77.

s. TLL