dēprĕcātor (noun M) : id.
* One who averts by praying; an interceder, intercessor: hujus periculi,Cic. Balb. 18: miseriarum,id. Fl. 1: causae suae,Tac. H. 3, 31: non solum sui deprecator, sed etiam accusator mei,Cic. Att. 11, 8, 2; for which: ego apud consulem deprecator defensorque vobis adero,Liv. 36, 35: fortunarum alicujus,Cic. Planc. 42, 102; cf.: salutis meae,id. Sest. 12, 27: deprecatorem me pro illius periculo praebeo,id. Fam. 2, 13, 2: legatos deprecatoresque ad aliquem mittere,id. de Imp. Pomp. 12 fin.; so absol., Caes. B. G. 1, 9, 2; 6, 4, 5; Liv. 44, 14.

s. TLL