(P. a.) : dē-perdo, dĭdi, dĭtum, 3
* V a.
* To destroy, ruin (so only in the part. perf., and rare): sator inopia deperditus,i. e. impoverished,Phaedr. 1, 14, 1: ut est deperditus Io,i. e. desperately in love,Prop. 2, 30, 29 (3, 28, 29 M.); cf. amore,Suet. Dom. 3: deperditum intelligitur, quod in rerum natura esse desiit,Gai. Dig. 5, 3, 21.—More freq. and class.
* To lose: qui non solum bona sed etiam honestatem miseri deperdiderunt,Cic. Prov. Cons. 5, 11: nihil sui,Caes. B. G. 1, 43, 8: vitalem sensum,Lucr. 3, 526: folia (arbores),Plin. 16, 22, 34, § 82: colorem,id. 37, 8, 33, § 112 al.: gratiam,Plaut. Ep. 1, 1, 9: tantum ejus opinionis,Caes. B. G. 5, 54 fin.: bonam famam,Hor. S. 1, 2, 61: usum linguae,Ov. M. 5, 562 al.: ne quid ex his deperdat,Cic. Tusc. 5, 14; cf.: paucos ex suis (nostri),Caes. B. G. 3, 28 fin.: ne quid apud vos de existimatione sua deperderet,Cic. Font. 9, 19; so, quid de libertate,Cic. Verr. 2, 2, 30: nihil de jure civitatis,id. Caecin. 35, 102: paululum admodum de celeritate (stilus),Quint. 10, 7, 24: ne quid Summa deperdat metuens, aut ampliet ut rem,Hor. S. 1, 4, 32: quod ex naufragio expulsum est ... non est in derelicto, sed in deperdito,Dig. 41, 2, 21; cf. ib. 5, 3, 21 (for the pass. of deperdo, depereo is used).—Hence, * dēperdĭtus, a, um, (acc. to no. II.), corrupt, abandoned, Gell. 5, 1, 3.

s. TLL