dēdĭtĭo (noun F) : dedo, no. I. B.
* A (military) giving up, a surrender, capitulation (freq. in the historians).—With subj. gen.: deditio sui,Curt. 5, 1, 18.— Plur.: deditiones cohortium,Tac. H. 3, 70. —With gen. obj.: ipsius corporis,Dig. 9, 4, 1; Liv. 31, 18, 6; but usually absol.: Helvetii legatos de deditione ad eum miserunt,Caes. B. G. 1, 27; cf.: de deditione agere,id. B. C. 3, 28; 3, 97: aliquem in deditionem petere,Aur. Vict. Vir. Ill. 23, 7: aliquem in deditionem accipere,id. B. G. 1, 28; 2, 13; Sall. J. 29, 5; Liv. 23, 30 et saep.: seque in deditionem ut recipiat,Caes. B. G. 3, 21 fin.: in deditionem redigere,Flor. 3, 10, 25: deditionis condicio,Caes. B. G. 2, 32: deditione facta,id. ib. 2, 33: subire deditionem,id. B. C. 1, 81, 5: in deditionem venire,to surrender,id. ib. 3, 99, 3; Liv. 9, 20; 40, 33: omissa deditione,Sall. J. 66, 1; cf. id. ib. 70, 1 Kritz.: deditio ad tam infestos,Liv. 28, 22; cf.: ad Romanos,id. 8, 25: cum locum tibi reliquum non modo ad pacem, sed ne ad deditionem quidem feceris,Cic. Phil. 13, 21, 48 et saep. An unusual combination is deditionem suam ad aliquem absentem mittere, Flor. 3, 7, 5; v. Graev. ad loc.

s. TLL