LAT

Lewis Short

dē-disco, dĭdĭci, 3
* V. a., to unlearn, to forget, sc. what one has learned (rare, but class.).
* With acc.: qui, quod didicit, id dediscit,Plaut. Am. 2, 2, 56; cf.: multa oportet discat atque dediscat,Cic. Quint. 17 fin.; so, haec verba,id. Brut. 46, 171; cf. id. de Or. 3, 24, 93: nomen disciplinamque populi Romani, * Caes. B. C. 3, 110: sermonem,Quint. 1, 1, 5: cordaque languentem dedidicere metum,Claud. Praef. Rapt. Pros. 1, 10: dedidicit jam pace ducem, has unlearned the general, i. e. lost his military character, Luc. 1, 131: dedisce captam,Sen. Troad. 887.—Prov.: dediscit animus sero quod didicit diu,id. ib. 631.
* With inf.: (eloquentia) loqui dedisceret,Cic. Brut. 13, 51; so loqui,Ov. Tr. 3, 14, 46: amare,id. R. Am. 297 al.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory