LAT

Lewis Short

dē-dignor, ātus, 1
* V. a. dep., to reject as unworthy, to disdain, scorn, refuse (most freq. in Ov.; perh. not ante-Aug.).
* With two accs.: quos ego sim toties jam dedignata maritos, * Verg. A. 4, 536; so, aliquem maritum,Ov. H. 16, 195: virum, Pelasgum,id. ib. 12, 83: comitem amicum,id. Pont. 1, 7, 33: Philippum patrem ( = abdicare),Curt. 6, 11: nec dedignanda carmina,Sil. 13, 538.
* With inf.: magni genibus procumbere non est Dedignata Jovis,Ov. M. 13, 586; id. F. 4, 36; id. Pont. 2, 2, 79; Curt. 10, 5, 33; Tac. A. 2, 34 fin.
* Absol.: accendebat dedignantes,Tac. A. 2, 2.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory