Lewis Short
(adjective) : damnōsus, a, um, damnum
* Full of injury; and hence
* Act., that causes injury, injurious, hurtful, destructive, pernicious (very freq. since the Aug. period, not in Cicero or Caesar): quid tibi commerci est cum dis damnosissimis?Plaut. Bac. 1, 2, 9; cf. Venus,Hor. Ep. 1, 18, 21: libido,id. ib. 2, 1, 107: canes, the worst cast of the tali (v. canis), Prop. 4, 8, 46; cf. Isid. Orig. 18, 65 al.: et reipublicae et societatibus infidus damnosusque,Liv. 25, 1: bellum sumptuosum et damnosum ipsis Romanis,id. 45, 3; Ov. M. 10, 707 et saep.— *
* Pass., that suffers injury, injured, unfortunate: senex,Plaut. Epid. 2, 3, 14.
* Mid., that injures himself, wasteful, prodigal; a spendthrift: dites mariti,Plaut. Curc. 4, 1, 24: id. Ps. 1, 5, 1; Ter. Heaut. 5, 4, 11: non in alia re damnosior quam in aedificando,Suet. Ner. 31.—* Adv.: damnōse (acc. to no. I.), in conversational language = immodice: nos nisi damnose bibimus, moriemur inulti, to the injury of the host, i. e. deep, hard, Hor. S. 2, 8, 34.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary