LAT

Lewis Short

damnātĭo (noun F) : id.
* Condemnation (good prose).
* Prop.
* In gen.: (video) omnes damnatos, omnes ignominia affectos, omnes damnatione ignominiaque dignos illuc facere, etc.,Cic. Att. 7, 3, 5; Cic. Verr. 2, 2, 41: quid est illa damnatione judicatum, nisi, etc.?id. Clu. 20: si damnatio ingruit,Tac. A, 4, 35: certi damnationis,Suet. Tib. 61 al.—In eccl. Lat. esp. of the displeasure of God: quorum damnatio justa est,Vulg. Rom. 3, 8; 8, 1.—In plur.: reorum acerbissimae damnationes (opp. libidinosissimae liberationes), Cic. Pis. 36; Tac. A. 3, 31 fin.—With gen. of the offence: ambitus,Cic. Clu. 36, 98; of the punishment: tantae pecuniae,Cic. Verr. 2, 17, 42.—With ad and accus. of the punishment: ad furcam,Dig. 48, 19, 28: hominis ad carnificinam, dei ad poenam sempiternam,Lact. 5, 11, 8; animarum ad aeterna supplicia,id. 2, 12, 9.
* Transf., of inanimate things: apiastrum in confessa damnatione est venenatum,Plin. 20, 11, 45, § 116.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory