Lewis Short
cor-rōbŏro (conr-), āvi, ātum, 1
* V. a., to strengthen or invigorate, to make strong, to corroborate (in good prose; most freq. in Cic.).
* Lit.: (puerilis tua vox) se corroboravit,Cic. Sest. 4, 10: cum is jam se corroboravisset ac vir inter viros esset,i. e. had become stronger, greater, was grown up,id. Cael. 5, 11; cf. id. ib. 17, 41; Suet. Tib. 11: cerebrum,Plin. 11, 37, 49, § 134: stomachum,id. 20, 23, 99, § 263: torpentis membrorum partis,id. 24, 4, 7, § 13: militem opere assiduo,Suet. Galb. 6: palmitem,Col. 4, 24, 10; cf. id. 4, 12, 2.
* Trop.: mens hominis usque eo philosophiam ipsam corroborat, ut virtutem efficiat, etc.,Cic. Ac. 2, 10, 31: virtutem,id. Fl. 26, 63: corroborare et confirmare ingenia,id. Lael. 20, 74: eloquentiae famam,Tac. Or. 34: conjurationem nascentem non credendo,Cic. Cat. 1, 12, 30: audaciam sceleratissimi hominis,id. Mil. 12, 32.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary