LAT

convicior

download
JSON

Lewis Short

(verb) : convīcĭor (convīt-), ātus, 1, id..
* To revile, reproach, taunt, rail at (rare; most freq. in Quint.; not in Cic.; cf., however, conviciator).
* Absol.: cum alius eum salutasset, alius conviciatus esset, * Varr. R. R. 2, 5, 1: ut accusare potius vere quam conviciari videantur,Liv. 42, 41, 3; Quint. 11, 1, 65; 6, 3, 78; * Suet. Tib. 53 al.
* With dat.: contra dentientibus inhumane,Quint. 3, 8, 69; 5, 13, 40; Dig. 49, 1, 8; Paul. Sent. 5, 35, 3; Vulg. Ecclus. 8, 22.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory