Lewis Short
convĕnĭentĭa (noun F) : convenio, II. A. 2.
* A meeting together, agreement, accord, harmony, symmetry, conformity, suitableness, fitness (a Ciceronian philosoph. word).
* With gen.: convenientia naturae cum extis,Cic. Div. 2, 15, 34; cf.: convenientia et conjunctio naturae, quam vocant συμπάθειαν, id. ib. 2, 60, 124; and: convenientia conservatioque naturae,id. Off. 1, 28, 100: partium (with pulchritudo, venustas),id. ib. 1, 4, 14: temporum (in cursibus stellarum, with constantia),id. N. D. 2, 21, 54: rerum in amicitiā (with stabilitas, constantia),id. Lael. 27, 100.
* Absol.: quod (summum bonum) cum positum sit in eo, quod ὁμολογίαν Stoici, nos appellemus convenientiam, si placet, Cic. Fin. 3, 6, 21; cf.: virtus convenientiā constat, etc.,Sen. Ep. 74, 30.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary