Lewis Short
(P. a.) : contextus, a, um, Part. and , from contexo.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
Lewis Short
contextus (noun M) : contexo
* A joining or putting together, a connection (class.; esp. freq. in the trop. signif., and in Quint.).
* Lit.: corporum, * Lucr. 1, 243: aedificiorum,the building of,Dig. 39, 2, 15: ratis,Aus. Per. Odyss. 5.
* Trop., connection, coherence (very freq. in Quint.): mirabilis est apud illos (sc. Stoicos) contextus rerum: respondent extrema primis, etc.,Cic. Fin. 5, 28, 83; cf.: in toto quasi contextu orationis,id. Part. Or. 23, 82; and: rerum ac verborum,Quint. 11, 2, 2: verborum,id. 11, 2, 28; 11, 2, 24: sermonis,id. 8, 3, 38: dicendi,id. 10, 7, 26: per partes dissolvitur, quod contextu nocet,id. 5, 13, 28; 9, 4, 55. historia non tam finitos numeros quam orbem quendam contextumque desiderat, id. 9, 4, 129; cf. Ernest. Lex. Techn. p. 90: litterarum,the succession of the letters,id. 1, 1, 24 sq.; cf.: in contextu operis,in the course,Tac. H. 2, 8.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary