Lewis Short
contemptus | -temt- (noun M) : (), , contemno
* A despising, contemning; contempt, scorn (first freq. since the Aug. per., but esp. so in Quint.; perh. never in Cic., for in Sen. Tranq. 11, 4, prob. the thought only is Ciceronian).
* Act., a despising: (naribus labrisque) derisus, contemptus, fastidium significari solet,Quint. 11, 3, 80: pecuniae,id. 7, 2, 30: operis,id. 2, 4, 16: operis et hominum,id. 11, 3, 136: opinionis,id. 12, 1, 12: doloris,id. 12, 2, 30 et saep.: ambitionis,Tac. A. 6, 45: famae,id. ib. 4, 38 fin.; cf.: omnis infamiae,Suet. Ner. 39: sui alienique,Tac. Or. 29: sui,Suet. Vit. 14.—Plur.: hunc superbum apparatum ... sequebantur contemptus omnium hominum,Liv. 24, 5, 5.
* Pass., a being despised: turpis enim ferme contemptus et acris egestas,Lucr. 3, 65: atque ego contemptūs essem patientior hujus, etc.,Ov. M. 13, 859: contemptu inter socios nomen Romanum laborare,Liv. 6, 2, 4; cf. Quint. 12, 8, 14: si contemptum ex humilitate tulerit,id. 5, 14, 30; Ov. M. 2, 527 al.— In plur., Lucr. 5, 831 and 1277.
* Transf., an object of contempt, in phrase contemptui esse or habere, to despise: plerumque hominibus Gallis prae magnitudine corporum suorum brevitas nostra contemptui est,is despised,Caes. B. G. 2, 30: eviluit, ut contemptui esset,Suet. Claud. 15: ceteras (caerimonias) contemptui habuit,id. Aug. 93 init.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary