Lewis Short
(adjective) : contemptor (-temt-), ōris, m. id.
* He who puts small value upon or makes light of a thing, a contemner, despiser (freq. after the Aug. per.; not in Cic. or Hor.): divum Mezentius,Verg. A. 7, 648; cf. superūm,Ov. M. 3, 514: magni Olympi cum dis,id. ib. 13, 761: religionum, * Suet. Ner. 56: gratiae, divitiarum (Cato),Liv. 39, 40, 10: famae,id. 44, 22, 7: suae infamiae,Tac. A. 6, 38: opum,id. H. 4, 5; cf. sui (opp. prodigus alieni),id. G. 31: Amulius aequi,Ov. F. 3, 49: ferri, nullo forabilis ictu,id. M. 12, 170; cf.: vulnerum leones,Plin. 8, 16, 18, § 46: nostri,Ov. M. 11, 7; 9, 240: (Cicero) minime sui contemptor, * Quint. 12, 1, 20 (cf. contemno, II.).
* Of abstract subjects: lucis animus,Verg. A. 9, 205; cf.: ambitionis animus,Plin. Pan. 55, 9; and absol. as : cui inerat contemptor animus et superbia, a proud, disdainful spirit, * Sall. J. 64, 1.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary