LAT

conscelero

download
JSON

Lewis Short

(adverb) : con-scĕlĕro, āvi, ātum, 1
* V. a., to stain or pollute with guilt, to dishonor, disgrace by wicked conduct; as verb finit. (rare; not in Cic.): domum,Cat. 67, 24: oculos videndo,Ov. M. 7, 35: aures paternas,Liv. 40, 8, 19: conscelerati contaminatique ab ludis,id. 2, 37, 9.—Hence, conscĕlĕrātus, a, um, P. a., wicked, depraved (very freq., esp. in Cicero's orations): pirata,Cic. Verr. 2, 1, 35, § 90: vultus,id. Clu. 10, 29: mens,id. Cat. 2, 9, 19: ea res ... captisque magis mentibus quam consceleratis similis visa,Liv. 8, 18, 11 Weissenb. ad loc.: furor,Cic. Sull. 10, 29: impetus,id. Cael. 6, 14: voluntates,id. Sull. 9, 28: exsectio linguae,id. Clu. 67, 191. —Sup.: filii,Cic. Rosc. Am. 24, 67: bellum,id. Cat. 3, 7, 16.—Subst.: conscĕlĕrātus, i, m., a wicked person, a villain: in inpios et consceleratos poenae certissimae,Cic. Pis. 20, 46: cum tuā consceleratorum ac perditorum manu,id. Dom. 3, 6.—Comp. and not in use.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory