Lewis Short
(verb) : conjūrō, āvi, ātum (
* Part. conjuratus in act. sense; v. II. infra), 1, and a., to swear together, or one with another, to band or combine together by an oath.
* In a good sense (rare but class.): simul omne tumultu Conjurat trepido Latium,Verg. A. 8, 5 Serv.: ipsi inter sese decuriati equites ... conjurabant sese fugae ergo non abituros, etc.,Liv. 22, 38, 4; 26, 25, 11: in Trojam,Mel. 2, 3, 6.—And in a Greek constr.: Graecia conjurata tuas rumpere nuptias,Hor. C. 1, 15, 7 (cf. under II.): inter nos conjuravimus, ego cum illo et ille mecum, etc.,Plaut. Merc. 3, 1, 38: equites Romanos conjurasse omnes, ut transitionem facerent, Auct. B. Hisp. 26.—Impers.: si ab omnibus in legem Dei conjuraretur,Lact. 5, 8, 8.— Esp., of the milit. oath, taken at enlistment: senatus consultum, ut omnes juniores Italiae conjurarent,Caes. B. G. 7, 1 Doberenzad loc.: milites sociique navales conjurati,Liv. 45, 2, 1; cf.: agmina conjurata,Ov. M. 5, 150.—Honce
* Poet., transf. to inanim. things: conjuratae sequuntur Mille rates, for conjuratorum,Ov. M. 12, 6.
* In a bad sense, to form a conspiracy or plot, to conspire (very freq.): tu verbis conceptis conjuravisti sciens sciente animo tuo, P. Afric. ap. Gell. 6 ($3), 11, 9: inter se,Sall. J. 66, 2: cum aliquo in omne flagitium et facinus,Liv. 39, 16, 5; cf.: in facinora,id. 39, 16, 3: in Philippi caedem,Curt. 7, 1, 6: cum totā Italiā pro partibus suis (sc. Antonii),Suet. Aug. 17: in mortem patris, * Quint. 4, 2, 72: contra rem publicam,Cic. Sull. 25, 70: contra populum Romanum,Caes. B. G. 2, 3: de interficiendo Cn. Pompeio,Cic. Mil. 24, 65: haec (tecta) incendere,Liv. 27, 3, 4: ut urbem incenderent,id. 4, 45, 1: ut quaestio de iis habeatur, qui coierint conjurarintve, quo stuprum flagitiumve inferretur,id. 39, 14, 8.—Absol.: ut cupiam conjurare, si quisquam recipiat,Cic. Fam. 5, 6, 2.—In a Gr. constr. with inf.: patriam incendere,Sall. C. 52, 24 Kritz; cf.: caelum rescindere,Verg. G. 1, 280.—Hence, subst.: conjū-rāti, ōrum, m., conspirators, Cic. Cat. 4, 10, 20; Sall. C. 52, 17; Suet. Caes. 17; 80; 82; id. Tib. 9; id. Claud. 11.
* Act., to assent to by an oath: quae jurat, mens est: nil conjuravimus illa, Ps.-Ov. H. 21, 135 (v the pass. in connection).
* Poet., transf., of inanim, things: conjurata arma,Ov. M. 15, 763 (cf. supra, I. 2.): Ister,Verg. G. 2, 497.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary