Lewis Short
conjŭgātĭo (noun F) : conjugo (except twice in Cic. Top. only post-class.)
* A combining, connecting; hence, prop., a mingling, mixture: mellis et fellis,App. Flor. 4, n. 18, p. 359, 29: corporum,carnal intercourse, coition,Arn. 2, 54: uxoria,id. 5, 171: ursi velut humanis conjugationibus copulantur,Sol. 26, 3.
* Esp., t. t.
* In rhet., the etymological relationship of words, Gr. συζυγία, Cic. Top. 3, 12; 9, 38.
* In later gram., conjugation; earlier called declinatio, q. v.; Mart. Cap. 3, § 311; Commian. ap. Charis. p. 153 P.; Diom. p. 337 ib.; Prisc. p. 836 et saep.
* In logic, a syllogism: propositionum,App. Dogm. Plat. p. 35.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary