Lewis Short
conjectūra (noun F) : conicio, I. B. 2., a putting together of facts or indications; hence
* An opinion founded on a comparison of facts, a conjecture, guess, conjectural inference.
* In gen. (very freq., and class.): quod ad exemplum'st? Conjecturā si reperire possumus,Plaut. Trin. 4, 2, 76: hanc ego de me conjecturam domi facic,id. Cist. 2, 1, 2; id. Cas. 2, 3, 8; Cic. de Or. 2, 74, 299: conjecturam facere (ex re or re),Plaut. Poen. prol. 91; id. Rud. 3, 4, 66; Ter. And. 3, 2, 32; id. Heaut. 2, 3, 25; Cic. Mur. 21, 44; Cic. Verr. 2, 2, 74, § 183: attendite num aberret a conjecturā suspitio periculi mei,i. e. reasonable inference,id. Phil. 12, 9, 23; Quint. 8, 4, 26; Plin. Pan. 20 fin.: capere ex re,Varr. R. R. 3, 16, 32: capere,Cic. Rosc. Am. 35, 98: hoc videre licet ex aliquot rebus,Varr. R. R. 1, 7, 3: conjecturā uti,Quint. 3, 6, 15: judicare aliquid,Cic. Fl. 3, 6: coarguere aliquid,id. Agr. 1, 6, 18: quaerere aliquid,id. Or. 36, 126; cf.: quaeritur per conjecturam,Quint. 7, 2, 6: conjecturā aberrare,Cic. Att. 14, 22, 1: in conjecturam quantitas cadit,Quint. 7, 4, 43: aliquid conjecturā animi scrutari,Plin. 2, 11, 8, § 49; cf.: animi mei,Quint. 1, 2, 25: si qua conjectura mentis divinae sit (gen. object.), Liv. 10, 39, 15; so, mentis,Quint. 7, 3, 25: animi,id. 7, 2, 6; 7, 2, 45: voluntatis,id. 12, 2, 19: veritatis,Suet. Galb. 7 et saep.
* In partic.
* T. t. of the lang. of augury, a conclusion drawn from signs or omens, a divining, an interpreting of dreams, soothsaying, prophesying, Plaut. Rud. 3, 1, 20; id. Curc. 2, 1, 31; Cic. Div. 2, 31, 66; 1, 36, 78; 2, 63, 129; Ov. Tr. 1, 9, 51; Suet. Vit. 18.
* An element of rhetorical representation founded on conjecture, Cic. Inv. 2, 5, 16; id. Part. Or. 9, 33 sq.; id. Div.. 2, 26, 55; Quint. 7, 2, 1; 3, 6, 50; cf.: in his omnibus conjecturam inducere,the form of conjecture,Cic. Inv. 2, 32, 99.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary