Lewis Short
confūsĭo (noun F) : confundo.
* A mingling.
* Prop.: si duorum materiae ex voluntate dominorum confusae sint, totum id corpus quod ex confusione fit, etc.,Just. Inst. 2, 1, 27; Dig. 6, 1, 23, § 5: colorum, App. de Mundo, p. 66, 24, 2.
* (Acc. to confundo, II. B.) Oris, a reddening, blushing, Tac. H. 4, 40.
* Trop.
* A mingling, mixing, uniting, combining (rare): haec conjunctio confusioque virtutum,Cic. Fin. 5, 23, 67.—Far more freq., and in good prose
* A confounding, confusion, disorder: religionum,Cic. Leg. 2, 10, 25: virtutum,id. Fin. 5, 23, 67: temporum,id. Off. 2, 19, 65: suffragiorum (i. e. not according to centuries, but viritim),id. Mur. 23, 47 (cf.: confusum suffragium,Liv. 26, 18, 9): perturbatio et confusio vitae,Cic. N. D. 1, 2, 3; cf. Quint. 3, 6, 29: populi,Vell. 2, 124; Quint. 12, 5, 3; Tac. H. 3, 38; Plin. Ep. 1, 22, 12: multi circuli et indecora confusio,id. ib. 3, 20, 4; id. Pan. 86, 3: vultus,Petr. 101, 8.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary